Ode aan de dagen in bloei

Ik gaf mezelf een portretshoot bij Hanke cadeau en kreeg een verzameling analoge foto's waarin DAYS IN BLOOM is vereeuwigd.

she bloomed

 in his hands

fields of gold

wildflowers

Printemps

Zachte lente

Ontmoet me

Begeer me

Bemin me

Teder voorjaar

Verlaat me

Zodat ik terug verlangen kan

The Great (es)Cape

✩✩✩

be open to exploring a path to healing and to new possibilities for happiness on your horizon

Je kunt niet voor niets 'es' voor Cape plakken. Escape. The Great Escape. Even ontsnappen naar het zuidelijkste puntje in Afrika. Dat is hoe ik mijn jaar begon. Want ik heb met 2017 afgesproken dat de zon in mijn leven weer mag schijnen. Dat ik (nog) meer van kleine momenten mag genieten. Dat ik het vanzelfsprekende extra mag waarderen. En hoe graag ik momenteel ook een hittegolf wil, werkt het klimaat niet mee. Vooral in de wintermaanden, waar geen groen en bloei te bekennen is, lijkt de warmte ver te zoeken. Alles slaapt nog, alles is grauw. Maar zodra de vogels boven mijn wekker uitzingen, zodra ik de eerste pioenrozen spot bij de bloemist, zodra de wereld weer zachter wordt, is de kans op een hittegolf niet meer nihil. En tot die tijd, is er altijd nog de KLM die je in 12 uur naar de onderkant van de wereld vliegt. Daar waar de zon wel schijnt en de eetcultuur een constante glimlach op je gezicht tovert. Thank you once again, Mother City. Hopefully seen you soon!

When blooms wither

Op mijn blog schrijf ik over dagen in bloei (lees: alles dat mooi en meer dan mooi is). Dat was mijn uitgangspunt. En dat is het nog steeds. Maar tijden van bloei gaan ook over in verwelking. Ik weet, dat is het leven. Maar momenteel is mijn leven niet mooi en vind ik het lastig om het meer dan mooie om me heen te zien, want ik rouw. Daarom hier nu, tussen al het moois, een 'lelijk' verhaal. Over hoe het gaat, when blooms wither.

"Hoe gaat het met je?" Die vraag is nog nooit zo vaak aan me gesteld als de afgelopen tijd. En normaal antwoord ik al snel "Goed hoor, met jou?" Een beetje Amerikaans, waar de "Hey, how are you?" standaard is en naar het antwoord niet of nauwelijks wordt geluisterd. Maar nu luidt mijn antwoord anders, want het gaat niet "goed hoor". Het gaat. Punt. Ik zit middenin een rouwproces. Dat woord alleen al heeft een ongelooflijk negatieve en zware lading. Want wat houdt dat in, rouwen? Rouw je geestelijk, lichamelijk, beide of geen van beide? Vandaag was ik nog even bij hem, voor zo ver ik bij hem kon zijn. Want lagen zand zorgen voor afstand tussen ons. Mijn brein kan nog steeds niet wennen aan het idee dat mijn eigen vader, zijn vlees en bloed, daar onder de aarde ligt. Maar ik heb het toch echt met eigen ogen gezien. Hoe hij opgebaard lag, lijkbleek. Ik zag dat hij het was, maar hij was het niet meer. Zijn handen hadden dezelfde vorm, zijn huid voelde als huid, maar dan koel. Zijn nagels waren verkleurd en hier en daar zag ik de gele nicotinevlekken aan de randen van zijn vingers. Hij was het. En hoewel ik angstig was om hem zo te zien liggen, voelde ik toch een soort rust. Een stukje acceptatie. Het was goed zo. Niet goed dat hij er niet meer is, maar goed dat we hem gingen begraven. Want al het leven was uit hem. Ik heb hem op de dag van de begrafenis de kapel uit begeleid naar zoals ze dat noemen zijn 'laatste rustplaats'. Een dubbel gevoel  bij dat woord, want hij rust daar niet, zijn lichaam ligt er maar te liggen, verstijfd. Maar figuurlijk klopt het, net als zoveel andere dingen bij de dood. Ze hesen hem langzaam de diepte in en ik gooide samen met Naomi de eerste schep zand op zijn kist. Nu is alles bedekt en moet ik iedere keer weer tegen mezelf zeggen dat hij er écht ligt. Als het buiten regent, dan denk ik automatisch aan 'm. Dat deed ik al, of hij dan binnen aan tafel puzzelde of naar de radio luisterde. En nu denk ik ook aan hem, maar met een naar gevoel. Hij ligt daar maar te liggen, in bar en boos weer. Maar hij is het niet meer. En zo blijven mijn gedachten van gewoontes naar ontwenning schakelen. Want 23 jaar lang herinneringen aan mijn levende vader moeten nu ook plaats maken voor herinneringen aan mijn overleden vader. Dat ik hem niet meer kan bellen, dat ik geen grapjes meer met hem kan maken, dat ik hem nooit meer recht in zijn ogen aan kan kijken. Dat doet pijn. In gedachten is hij nog steeds hier, reageert hij op bepaalde situaties of doet hij gewoon mee. Maar of dat een zelf gevormd beeld is of een bovennatuurlijk iets, weet ik pas als ik zelf het loodje leg.Voorlopig kan ik zijn dood nog geen plaatsje geven. En buiten vallen de bladeren maar in een rotvaart van de boom. Die bladeren die groeiden toen hij nog hier was. Ergens wil ik ze tegenhouden van vallen, terug in de tijd. Maar dan komt acceptatie weer om het hoekje kijken. Dit verhaal heeft geen passend eind, is niet rond geschreven, mist een clou. Misschien is het wel net als het leven of de weerspiegeling van mijn mentale zijn op dit moment. Ik blijf hem missen en het verdriet lijkt iedere dag te groeien. Maar het gaat, en zo zal het gaan.

Throwback Thursday

COOL

Het komt zelden voor, een clip uit 2005 die eindeloos 'cool' is. Toch bestaat het; deze gouwe ouwe van Gwen Stefani.

We kennen haar met platinablonde lokken en vuurrode lippen, maar in Cool verandert mevrouw even in een zongekuste brunette.
En dat bevalt. Haar marineblauwe retro badkledij loopt érg fijn over in de koele natuurtinten van dit mierzoete plaatje. 

  It's a perfect scenery.

RotterDAMN

My love for this city is everlasting. Thank you for welcoming me in the most beautiful ways.

Clear skies at Rijnhaven

Fenix Food Factory - perfect spot for tasting great local food and meeting cool new people

My last lunch of 2015 at Vlaamsch Broodhuys

Erasmus Bridge by night is comes close to magic

November Rain

'cause nothing lasts forever, even cold November rain