When blooms wither

Op mijn blog schrijf ik over dagen in bloei (lees: alles dat mooi en meer dan mooi is). Dat was mijn uitgangspunt. En dat is het nog steeds. Maar tijden van bloei gaan ook over in verwelking. Ik weet, dat is het leven. Maar momenteel is mijn leven niet mooi en vind ik het lastig om het meer dan mooie om me heen te zien, want ik rouw. Daarom hier nu, tussen al het moois, een 'lelijk' verhaal. Over hoe het gaat, when blooms wither.

"Hoe gaat het met je?" Die vraag is nog nooit zo vaak aan me gesteld als de afgelopen tijd. En normaal antwoord ik al snel "Goed hoor, met jou?" Een beetje Amerikaans, waar de "Hey, how are you?" standaard is en naar het antwoord niet of nauwelijks wordt geluisterd. Maar nu luidt mijn antwoord anders, want het gaat niet "goed hoor". Het gaat. Punt. Ik zit middenin een rouwproces. Dat woord alleen al heeft een ongelooflijk negatieve en zware lading. Want wat houdt dat in, rouwen? Rouw je geestelijk, lichamelijk, beide of geen van beide? Vandaag was ik nog even bij hem, voor zo ver ik bij hem kon zijn. Want lagen zand zorgen voor afstand tussen ons. Mijn brein kan nog steeds niet wennen aan het idee dat mijn eigen vader, zijn vlees en bloed, daar onder de aarde ligt. Maar ik heb het toch echt met eigen ogen gezien. Hoe hij opgebaard lag, lijkbleek. Ik zag dat hij het was, maar hij was het niet meer. Zijn handen hadden dezelfde vorm, zijn huid voelde als huid, maar dan koel. Zijn nagels waren verkleurd en hier en daar zag ik de gele nicotinevlekken aan de randen van zijn vingers. Hij was het. En hoewel ik angstig was om hem zo te zien liggen, voelde ik toch een soort rust. Een stukje acceptatie. Het was goed zo. Niet goed dat hij er niet meer is, maar goed dat we hem gingen begraven. Want al het leven was uit hem. Ik heb hem op de dag van de begrafenis de kapel uit begeleid naar zoals ze dat noemen zijn 'laatste rustplaats'. Een dubbel gevoel  bij dat woord, want hij rust daar niet, zijn lichaam ligt er maar te liggen, verstijfd. Maar figuurlijk klopt het, net als zoveel andere dingen bij de dood. Ze hesen hem langzaam de diepte in en ik gooide samen met Naomi de eerste schep zand op zijn kist. Nu is alles bedekt en moet ik iedere keer weer tegen mezelf zeggen dat hij er écht ligt. Als het buiten regent, dan denk ik automatisch aan 'm. Dat deed ik al, of hij dan binnen aan tafel puzzelde of naar de radio luisterde. En nu denk ik ook aan hem, maar met een naar gevoel. Hij ligt daar maar te liggen, in bar en boos weer. Maar hij is het niet meer. En zo blijven mijn gedachten van gewoontes naar ontwenning schakelen. Want 23 jaar lang herinneringen aan mijn levende vader moeten nu ook plaats maken voor herinneringen aan mijn overleden vader. Dat ik hem niet meer kan bellen, dat ik geen grapjes meer met hem kan maken, dat ik hem nooit meer recht in zijn ogen aan kan kijken. Dat doet pijn. In gedachten is hij nog steeds hier, reageert hij op bepaalde situaties of doet hij gewoon mee. Maar of dat een zelf gevormd beeld is of een bovennatuurlijk iets, weet ik pas als ik zelf het loodje leg.Voorlopig kan ik zijn dood nog geen plaatsje geven. En buiten vallen de bladeren maar in een rotvaart van de boom. Die bladeren die groeiden toen hij nog hier was. Ergens wil ik ze tegenhouden van vallen, terug in de tijd. Maar dan komt acceptatie weer om het hoekje kijken. Dit verhaal heeft geen passend eind, is niet rond geschreven, mist een clou. Misschien is het wel net als het leven of de weerspiegeling van mijn mentale zijn op dit moment. Ik blijf hem missen en het verdriet lijkt iedere dag te groeien. Maar het gaat, en zo zal het gaan.